Θέλω να ζητήσω συγνώμη από τα παιδιά μου. Όχι τόσο πολύ από τα μεγάλα, 14 και 10 τα οποία όταν γεννήθηκαν ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, όσο από τον μικρό που είναι 11 μηνών. Αν με ρωτήσει γιατί τον έφερα στον κόσμο τι να του απαντήσω? Ότι θα γνωρίσει την ανθρωπιά, τη συμπόνια, την αλληλεγγύη, το ενδιαφέρων για τον συνάνθρωπο, την αγάπη, τον σεβασμό, την ικανοποίηση από την προσφορά εργασίας? Ότι δεν θα γνωρίσει τον πόλεμο, τη βία, την πείνα, την κακουχία, τον κατατρεγμό των αδυνάτων, την ανισότητα, το νόμο της ζούγκλας? Αν με ρωτήσει με ποιόν θα παίξει, που και με τι, να του εξηγήσω για την αδιαφορία του ανθρώπου για τον άνθρωπο? Να του εξηγήσω για ποιο λόγο καταστρέψαμε τα δάση, τις θάλασσες, τα βουνά, τις πεδιάδες, τους κάμπους, στο όνομα τις εξέλιξης και της τεχνολογίας? Ή απλά να του εξηγήσω ότι πλέον η ζωή μας έχει γίνει σαν τη βιτρίνα ενός κοσμηματοπωλείου που πολλοί περνούν απ` έξω αλλά λίγοι έχουν τη δυνατότητα να μπούνε και να ψωνίσουν?
Αυτά και άλλα πολλά σκέφτομαι καθώς τον βλέπω να κοιμάται ήσυχος και ήρεμος και δεν μπορώ να σκεφτώ απαντήσεις για τις πιθανές ερωτήσεις του. Το μόνο που μπορώ να κάνω όταν θα με ρωτήσει είναι ένα: σε κάθε του ερώτηση πρέπει να απαντώ ΣΥΓΝΩΜΗ.
Πήγες πολύ μακριά φίλε, ηρέμησε, ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο δύσκολα.
ΑπάντησηΔιαγραφή...αλλά ακόμα χειρότερα...δυστυχώς....