ΘΥΜΑΤΑ ή ΘΥΤΕΣ?

Έχει γίνει καθημερινό το φαινόμενο τις παραβατικότητας των τσιγγάνων. Το ανησυχητικό βέβαια είναι η ομαδοποίηση αυτών των ατόμων, όπως και το θράσος των μέσων που χρησιμοποιούν.

Ανέκαθεν κυκλοφορούσαν ομαδικά, αλλά τα κρούσματα παράνομων πράξεων γινόντουσαν ατομικά και ήταν λίγοι αυτοί που τα διέπρατταν, λίγοι και γνωστοί.

Η κατάσταση όμως σήμερα έχει ξεφύγει, μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, κινούνται κατά ομάδες και κάνουν στην κυριολεξία <<πλιάτσικο>>. Αν διανοηθείς να διαμαρτυρηθείς τότε δύο πράγματα θα συμβούν, ή θα κατηγορηθείς για ρατσισμό ή θα κινδυνεύσει η σωματική σου ακεραιότητα από τους κατατρεγμένους και αδικημένους Ρομά.

Όπως ανέφερα και σε προηγούμενη ανάρτηση τους έχω ζήσει και τους ζω, τους γνωρίζω πολύ καλά, δε θέλουν να ενσωματωθούν με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν απαγκιστρωθεί από την κακομοιριά και την κλάψα, που θέλουν να ζήσουν όπως όλοι οι άνθρωποι, που έχουν πραγματικά προκόψει. Η μεγάλη πλειοψηφία επιλέγει το συγκεκριμένο τρόπο ζωής για πολλούς και διάφορους λόγους.

Είναι γνωστό ότι τα δάνεια που παίρνουν είναι άτοκα, (άσχετα αν δεν εξοφλούνται), ότι όλες οι μητέρες λαμβάνουν ‘’επίδομα άγαμης μητέρας’’, ότι ενώ κλαίγονται πως δεν έχουν χρήματα, όλες οι αγορές που κάνουν είναι μετρητής, ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των Ρομά δεν πληρώνει εφορία, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ότι ενώ έχουν αυθαίρετα δεν τυγχάνουν της ίδιας μεταχείρισης με τους υπόλοιπους και πολλά άλλα ‘’καλά’’ τα οποία δεν θέλουν να χάσουν. Φυσικά μέσα σε αυτά τα ‘’καλά’’ είναι και η ‘’συμπάθεια’’ που έχουν όταν έρθουν αντιμέτωποι με τη δικαιοσύνη.

Απαιτούν το σεβασμό των υπολοίπων γι’ αυτό που είναι, χωρίς όμως να κάνουν και αυτοί το ίδιο.

Είναι επιλογή τους λοιπόν ο συγκεκριμένος τρόπος ζωής και όχι ανάγκη, γι’ αυτό και δεν πιστεύω ότι είναι θύματα.