Σέβομαι τη γνώμη όλων άσχετα εάν συμφωνώ. Τα σχόλιά σας δεν πρέπει να είναι υβριστικά και προσβλητικά. arismesx@gmail.com Μπορείτε να με βρείτε και εδώ: https://sites.google.com/site/eleutheriastegnome/


Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.
Γιάννης Ρίτσος





Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Όσο υπάρχουν άνθρωποι...‏


Δείτε αυτήν την κυρία! Ας μην την ξεχάσουμε ποτέ! 

"Ο κόσμος δεν έγινε τώρα κακός.... πάντα ήταν"
 "Το βραβείο δεν το παίρνει πάντα αυτός που το αξίζει"
 

 
Irena Sendler (Ιρένα Σέντλερ)
Πρόσφατα πέθανε μια 98χρονη κυρία που την έλεγαν Ιρένα.
Κατά τη διάρκεια του Β´Παγκοσμίου Πολέμου η Ιρένα εργαζόταν στο γκέτο
της Βαρσοβίας ως ειδική υδραυλικός υπονόμων.
Είχε όμως κι έναν απώτερο σκοπό.
Όντας γερμανίδα ΗΞΕΡΕ ποια ήταν τα σχέδια των ναζί για τους εβραίους.
Η Ιρένα έβγαζε λαθραία βρέφη στον πάτο της εργαλειοθήκης της ή τα μεγαλύτερα παιδιά σε ένα σάκο από λινάτσα που είχε στην καρότσα του φορτηγού της.
Ακόμα, είχε ένα σκύλο στην καρότσα, που τον είχε εκπαιδεύσει να γαβγίζει όταν οι ναζί φαντάροι της άνοιγαν να μπει ή να βγει από το γκέτο.
Οι φαντάροι, φυσικά, δεν ήθελαν πάρε-δώσε με το σκύλο, ενώ το γάβγισμά του κάλυπτε τους θορύβους/ήχους που έκαναν τα βρέφη/παιδιά!
Στο διάστημα που το έκανε αυτό, κατάφερε να φυγαδεύσει και να σώσει 2.500 παιδιά και βρέφη.
 
Συνελήφθη και οι ναζί τη χτύπησαν πάρα πολύ άσχημα και της έσπασαν και τα χέρια και τα πόδια. 
Η Ιρένα κράτησε ένα αρχείο με τα ονόματα των παιδιών που είχε διασώσει και το φύλαξε σ' ένα γυάλινο βάζο που έθαψε κάτω από ένα δέντρο στην αυλή της.

 
Μετά τον πόλεμο, προσπάθησε να εντοπίσει όσους γονείς είχαν επιζήσει και επανένωσε τις οικογένειες.
Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πεθάνει στους θαλάμους αερίων. Τα παιδιά αυτών, τα βοήθησε να τακτοποιηθούν σε θετές οικογένειες ή να υιοθετηθούν.

Το 2007, η Ιρένα προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Δεν επελέγη.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα το είχε κερδίσει ένα χρόνο πριν γίνει Πρόεδρος, για την εργασία του ως "οργανωτής κοινότητας" για το ACORΝ...
και ο Αλ Γκορ το κέρδισε το 2007, για ένα φιλμ σχετικά με την υπερθέρμανση της γης...
 

 
Εις μνήμην της - 63 χρόνια μετά...
Βάζω το λιθαράκι μου προωθώντας αυτό το μύνημα
Ελπίζω να κάνετε κι εσείς το ίδιο...
Είναι τώρα πάνω από 60 χρόνια που τέλειωσε ο Β' Παγκόσμιος στην Ευρώπη.
Αυτό το e-mail στάλθηκε ως "μνημόσυνη αλυσίδα", εις μνήμην των 6 εκατομμυρίων εβραίων, 20 εκατομμυρίων ρώσων, 10 εκατομμυρίων χριστιανών και 1.900 καθολικών ιερέων που δολοφονήθηκαν, σφαγιάστηκαν, βιάστηκαν, κάηκαν, λιμοκτόνησαν και ταπεινώθηκαν.
Είναι επιτακτική ανάγκη να διασφαλιστεί ότι ο κόσμος ποτέ δεν θα ξεχάσει, γιατί υπάρχουν άλλοι που θα το ξαναέκαναν...
Αυτό το e-mail προορίζεται να φτάσει σε 40 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.
Ενωθείτε κι εσείς και γίνετε ένας κρίκος της "μνημόσυνης αλυσίδας" και βοηθείστε να φτάσει στην άκρη του κόσμου...
Στείλτε κι εσείς αυτό το μήνυμα στους γνωστούς σας και ζητείστε τους να συνεχίσουν αυτή την αλυσίδα.

Παρακαλώ μην το διαγράψετε έτσι απλά....
Δεν χρειάζεται παρά λίγα λεπτά για να το προωθήσετε

Από e-mail που έλαβα.

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Συγκλονιστική ιστορία


Δεν έχω πόδια να σταθώ, τα έδωσα στην Πατρίδα…


Ο Δημήτρης Ντούλιας πλωτάρχης. ε.α. στο Πολεμικό ναυτικό, περιγράφει μοναδικά στην παρακάτω επιστολή του μια σκηνή που καταγράφηκε στη μνήμη του και στην καρδιά του και από ότι φαίνεται δεν θα σβήσει ποτέ, όσα χρόνια και να περάσουν.
Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε.

Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα…. γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί κι η σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού. Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα… πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου γινόταν υποστολή. Ήταν στιγμές ωραίες , απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι.

Το άγημα αποδόσεως τιμών στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας. Το άγημα παρουσιάζει όπλα,ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος. Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ σταθήκαμε σε στάση προσοχής.

Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανόλευκη σημαία.

 Εκείνη τη στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, για αυτό που θα σας πω παρακάτω.
Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν το δρόμο τους, ενώ εγώ  παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα. Τότε βλέπω το νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος πρός ένα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές ( λούστροι ) και καστανάδες που μας λείπουν τώρα.
Του είπε : “γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας; Δεν έχεις φιλότιμο".

Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος με αυτό που έγινε. Ωσπου βλέπω τον καστανά που έγινε κατακόκκινος και άρχισε να τρέμει.

Ήθελε να φωνάξει, αλλά βλέπω με έκπληξη ότι συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του άρχισε να κλαίει με λυγμούς.

Όμως συνέρχεται γρήγορα, σκουπίζει τα δάκρυα του και με πολλή δύναμη των χεριών του ( αυτά ήταν γερά ), στυλώνει το σώμα του δυνατά, σπρώχνει τον πάγκο του με τα κάστανα μπροστά και φωνάζει με όλη τη ψυχή του, στο νεαρό αξιωματικό : “Πώς να σηκωθώ κύριε, της τα έδωσα της Πατρίδας και τα δύο”. Σηκώνει τα μπατζάκια του παντελονιού οπού φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω από το γόνατα κι ξαναρχίζει να κλαίει. Ο κόσμος όπως και εγώ γύρω του κλαίει και χειροκροτεί, όμως περισσότερο από όλους κλαίει ο νεαρός αξιωματικός.

Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια,ποιος ξέρει τι γίνεται. Εκείνη τη στιγμή έγινε κάτι το αλησμόνητο, φοβερή σκηνή για Όσκαρ. Ο αξιωματικός σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά, και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα και φέρνει το δεξί του χέρι στην άκρη του γείσου του πηλίκιου του και τον χαιρετά στρατιωτικά

Του απονέμει “τας κεκανονισμένας τιμάς” που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε και τα δύο πόδια στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας για να μπορεί να κυματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία σε λεύτερη πατρίδα. Και οι άλλοι, οι πολλοί να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στις ειρηνικές απασχολήσεις τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να χει.

Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι πάλι ειρωνεύονται...Γι αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την οικογένεια και το σχολείο για το Έπος του 1940. 

Για το καλό της Πατρίδας μας.

ΔΗΜΗΤΡHΣ ΝΤΟΥΛΙΑΣ

ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ Π.Ν. εα
 
aggaleto.blogspot.com